Wachlarz uczuć X

CZĘŚĆ 1

Highgate Cementary to miejsce rzadko odwiedzane przez czarodziei. Wszechobecny odór śmierci skutecznie odstrasza ludzi magicznych, chociaż rzeczą oczywistą jest, iż największe rody arystokracji londyńskiej chowają tam swoich zmarłych. Aczkolwiek nawet ci najważniejsi nie uczęszczali w takie miejsca, dlatego większość mogił i grobowców była zaniedbana. Na tak ogromnym cmentarzu ciężko było znaleźć odpowiednich pracowników.

Scarlett Woodland przeszła przez pięknie zdobioną bramę i przystanęła rozglądając się dookoła. Była tu nie pierwszy raz, ale czuła, że wie teraz, w którą stronę na się skierować. Tak jak się spodziewała, wielu turystów przechadzało się spokojnie alejkami przyglądając się starszej daty grobowcom i fotografując ładniejsze z nich. Nie była zaskoczona tym widokiem. Pamiętała jak w przerwie wakacyjnej przyleciała do Londynu z siostrą i obeszły wszystkie miejsca, w których mogła być królowa Wiktoria. Cmentarz Highgate był właśnie jednym z takich miejsc.

Zauważyła w oddali znajomą postać, która właśnie znajdowała się w miejscu, do którego zmierzała. Nie spodziewała się jej ujrzeć tutaj w najbliższym czasie. Nie mniej jednak na jej ustach pojawił się uśmiech zadowolenia. Wiedziała już, że te wszystkie lata, które dbała o szczegół ich znajomości, nie zostały zaprzepaszczone. Cieszyła się widząc, że nareszcie odżył po czymś, co było tylko fikcją. Bo opłakiwał całkiem nieznaną sobie osobę. Jej siostrę.

Przyspieszyła kroku i wyszła mu naprzeciwko. Wyrwany z zamyślenia Draco nie starał się ukryć zaskoczenia. Scarlett uśmiechnęła się jeszcze szerzej i wyciągnęła swoją dłoń na powitanie. Sam Malfoy nie wiedział na początku, co ma zrobić, więc dopiero po jakimś czasie przypomniał sobie, iż powinien ją uścisnąć. Aczkolwiek pomyślał za późno, ponieważ Woodland już dawno zabrała dłoń, urażona.

Żadne z nich nie wiedziało jak ma zacząć rozmowę, więc po prostu skierowali się w stronę grobowca Malfoy’ów, gdzie spoczywała Carmen. Po drodze nie rozmawiali, ale wymieniali znaczące spojrzenia. Po raz pierwszy spotkali się w tak ponurym miejscu i to dokładnie z tym samym zadaniem. I chociaż Carmen nie mogła w żaden sposób wiedzieć, że pojawili się tutaj oboje, powinna być zadowolona, że po tylu latach osiągnęli jakąś nić porozumienia.

Draconowi przypomniały się słowa Hermiony Granger w barze, kiedy powiedziała, coś, co go zaintrygowało w jej osobie. Dopiero po chwili dotarły do niego polecenia, które musiał wykonać, aby jego plan się udał. Zamyślił się jeszcze bardziej.

Wczorajsza rozmowa dała mu wiele do myślenia. I chociaż został wyrzucony z jej domu, wcale nie przejął się konsekwencjami. Bardziej zdenerwował go fakt, że będzie musiał udawać, aby wywabić tego, co chciał go skrzywdzić. Potter miał rację. Nie powinien się ukrywać, ten czas już zniknął i powinien to zrozumieć wiele miesięcy temu. Ten rok, który minął od śmierci jego żony spowodował wiele problemów. Nie potrafił już uczestniczyć  w wielu zabawach, imprezach czy spotkaniach biznesowych. Unikał takich miejsc jak kawiarnie, kluby czy nawet sklepy. Stronił od ludzi. Lepiej czuł się samotnie przeglądając nic nie znaczące już zdjęcia czy wpatrywać się w Zabiniego rozprawiającego o pracach magicznych naukowców. Nie okazywał innych emocji.

- O czym myślisz? – zagadnęła go Scarlett i wzięła go pod ramię. Nawet nie drgnął.

Nie odpowiedział jej od razu. To pytanie wyrwało go z głębokiej zadumy. Ponownie rozczulał się nad swoim dawnym życiem, które już nie wróci. Kobieta domyśliła się, że to miejsce pobudza wiele wspomnień i za wiele była odpowiedzialna ona sama.

- Słyszałaś o planie Pottera? – Odważył się zadać jej to pytanie pod wpływem chwili. Wcale nie zamierzał sam zaczynać tego tematu. Wiedział, że prędzej czy później Hermiona miała z nią porozmawiać. Tak samo jak z Blaisem Zabinim.

- Nie podoba mi się on – westchnęła. – Ale wiem, dlaczego to mam być ja. Jestem jej siostrą, prawda? Do tego bliźniaczą siostrą. A ci, co nie śledzili kronik towarzyskich, będzie co najmniej dziwne, kiedy zaczniemy się spotykać. A poza tym, jest Zabini.

Zbladł, gdy mu o nim powiedziała. Nie wiedział od przyjaciela nic poza tym, że podobała mu się siostra Woodland już od pewnego czasu. Ale fakt, że i ona zwróciła na niego uwagę, był zaskakujący.

- Spotykacie się?

- Można to tak ująć – odpowiedziała i położyła wyczarowane kwiaty przed wejściem do rodzinnego mauzoleum. - Dlatego nie podoba mi się ten plan, chce zacząć nowe życie z daleka od Malfoy’ów, bez obrazy.

Pokiwał głową na znak, że rozumie. Sam chciał uciec, pozbyć się nazwiska, wszystkich pieniędzy i rezydencji, które chcąc nie chcąc jednak otrzymał. I do których się nie przyznawał. Nazwisko Malfoy kojarzyło mu się jedynie z bólem i złymi wspomnieniami z dzieciństwa. Demony przeszłości.

- Ale wiem, że muszę to zrobić – mruknęła z irytacją. – Może i rodziną już nie jesteśmy, ale mam wobec ciebie dług wdzięczności za opiekowanie się moją siostrą przez te wszystkie lata.

- Nie musisz…

- Ale chce. Carmen by tego chciała – skłamała i spojrzała na niego uważnie. – Ale najwidoczniej ty nie chcesz udawać, prawda? Więc czemu to robisz?

Podszedł do niej bliżej. Owionął ją zapach jego oddechu.

- Bo chce ruszyć dalej, a nie pozwolę jakiemuś dupkowi na nowo niszczyć mi życia.

Domyśliła się, że to nie tylko o to chodzi. Było widać w jego oczach, kiedy nie mówił całej prawdy. A te oczy znała już na pamięć, tyle razy się w nie wpatrywała, przez wiele miesięcy. Każda plamka, zmiana kształtu źrenicy była czymś spowodowana. A tym razem, zobaczyła jak szybko mrugnął. I już wiedziała, że ta prawda jest tak mało prawdopodobna.

- Jest ktoś, prawda? – szepnęła i starała się pohamować napływające do jej oczu łzy.

Zaskoczony odsunął się od niej. Był zdezorientowany. 

- Ona odeszła całkiem niedawno, a ty już masz kogoś? – podniosła głos. Przeszywała go teraz wściekłym spojrzeniem, którego nie powstydziłby się bazyliszek.

- Odeszła wiele miesięcy temu, a ja już dość życia straciłem na jej opłakiwaniu.  Ty również długo po niej nie nosiłaś żałoby, co?

Nabrała powietrza i z całej siły uderzyła go w twarz. Cofnął się zaskoczony jeszcze bardziej i dotknął opuszkami palców miejsca, które zaczęło piec.

- Jak śmiesz mówić mi takie rzeczy, Malfoy?! – wrzasnęła i zaczęła ponownie iść w jego kierunku z zamiarem uderzenia go jeszcze raz. A on cofał się coraz bardziej, aż wreszcie napotkał przeszkodę na swojej drodze w postaci ściany innego grobowca. Oszalała, pomyślał i po prostu wyciągnął różdżkę. Wolał mieć ją w zanadrzu, gdyby sama chciała zrobić mu większą krzywdę.

- Opanuj się! Odbiło ci? – Podniósł głos. – Nie robię nic złego, nie masz prawa mnie tylko dlatego, że zwróciłem ci uwagę, że sama długo nie czekałaś, aby ruszyć dalej i zapomnieć, że kiedykolwiek miałaś siostrę! Myślisz, że nie wiem? Myślisz, że nie czytałem gazet ani nie pytałem Zabiniego? Przecież znał ciebie i niejednokrotnie obracaliście się w tym samym towarzystwie.

Odsunęła się od niego i wyjąkała przeprosiny.

- Masz rację. Nie powinnam się wtrącać w twoje życie. Przecież nie możesz cały czas za mną, to znaczy za nią, tęsknić.

Draco nie zwrócił uwagi na to, co powiedziała. Bacznie przypatrywał się jej twarzy. Teraz, kiedy stała tak blisko widział delikatne piegi na jej nosie, dokładnie takie same jak u Carmen. Miały identyczne oczy, z tymi samymi błyskami. Również usta, wykrojone jak do pocałunku. I wspomnienia z tamtych lat wróciły ze wzmocnioną siłą. Wyminął ją.

- Mam nadzieję, że jeszcze przemyślisz całą tę sprawę z udawaniem mojej dziewczyny i dopiero potem powiadomisz Hermionę Weasley o swojej decyzji. Wtedy będziemy mogli ruszyć z którym z planów, które przyszykował Potter.

***

Miała umówione spotkanie z jeszcze jednym klientem, a potem musiała jeszcze odwiedzić biuro Harry’ego i wysłuchać tego, co ma do powiedzenia. Wiedziała już, że Ron długo nie będzie trzymał w tajemnicy tego, co częściowo odkrył, a ona jeszcze dokończyła. Głupia, zganiła siebie w duchu i westchnęła.

Wczorajsza rozmowa była trudna i spodziewała się całkiem innego zakończenia. To, że Ron jej wybaczył i dodatkowo przyznał, że w jakimś stopniu to też była jego wina, zaskoczył ją. Jednak nie spodziewała się, że wyśle wiadomość do swojego najlepszego przyjaciela z samego rana, informując go, co zrobiła. Tym bardziej, że nie rozmawiał z nim od paru tygodni. Najwyraźniej uznał, że sprawa jest na tyle poważna, że musi narazić swoją reputację.

Owszem, nie popisała się w tym, co obiecywała przed laty. Nikt nie powiedział jej jak trudne jest małżeństwo, a Draco… Pojawił się znikąd i zauroczył ją swoją postawą. Doskonale pamiętała lata szkolne, gdzie albo ją ignorował, albo dręczył. Zapamiętała, że trzykrotnie nazwał ją szlamą, a raz o mało nie rzucił uroku, może i nawet samego zaklęcia uśmiercającego. Widziała wtedy w jego oczach taką nienawiść. Więc dlaczego teraz już jej nie widzi? Dlaczego kiedy tylko się spotykają widzi w jego oczach współczucie, zrozumienie, radość i coś jeszcze, coś czego nie potrafi nazwać. Troska? Zafascynowanie? Sympatię?

Na biurku Hermiony pojawiła się odręczna notatka od Harry’ego. Wyrwana z zadumy sięgnęła po nią i szybko przeczytała. Karteczkę wrzuciła do kosza na śmierci i z ociąganiem ruszyła w stronę gabinetu przyjaciela.

Po drodze zastanawiała się, co mu powie. Wiedziała, że będzie czuł się rozczarowany tym, co zrobiła. O ile będzie chciał potem z nią jeszcze rozmawiać. Ten romans mógł zaważyć na całej sprawie, a ona nie mogła pozwolić sobie na stratę pracę, o którą tak się starała.

Kiedy dotarła pod drzwi gabinetu Harry’ego podniosła rękę do klamki. Ale nim zdążyła ją złapać, drzwi się otworzyły i zobaczyła błysk stalowych oczu swojego kochanka. Zarumieniła się i spuściła wzrok.

Nie rozmawiała jeszcze z nim o tym,  co wydarzyło się wczoraj. Jak bezceremonialnie został wyrzucony z jej domu.

- Granger – przywitał się.

- Weasley – poprawiła i przeszła koło niego. Usłyszała jego mruknięcie: Już niedługo. Wzdrygnęła się, ale nie dała po sobie poznać, że cokolwiek usłyszała. Pospiesznie przywitała się z przyjacielem i zajęła miejsce, które jej wskazał. Draco usiadł obok. I wszyscy nagle spojrzeli na nią.

- Zebraliśmy się tu, aby… – zaczął Harry.

- … Aby opieprzyć tych dwoje siedzących na niewygodnych, drewnianych krzesłach – dopowiedział Draco i uśmiechnął się kpiąco. – Daj spokój, Potter, czego ty się spodziewałeś? Że będę grzeczny jak baranek i nie zrobię żadnego problemu? Myślę, że się przeliczyłeś. Granger jest naprawdę śliczna.

Hermiona znieruchomiała na jego słowa. A więc myślał o niej jedynie jak o zabawce. A miała nadzieję, że łączył ich nie tylko wspólny seks, ale coś więcej. To, co się wydarzyło.

- Malfoy nie będziemy o tym rozmawiać. To, co robisz z kobietami jest tylko i wyłącznie twoją sprawą, ale na Miłość Boską, trzymaj się od Hermiony z daleka. Jesteś jej klientem, a ona ma męża.

- Harry… - Próbowała mu przerwać Hermiona.

- Nie wierzę, że mogłaś zrobić coś takiego Ronowi, nie potrafię tego zrozumieć. Jednak jest to sprawa waszego małżeństwa, a ja nie mam żadnej ochoty się w to wtrącać. Jednak tyczy się was etyka zawodowa i jeżeli jeszcze raz coś się takiego wydarzy, będę musiał przerwać dochodzenie i przekazać je komuś innemu, a ciebie Hermiono, zwolnić z pracy. Powariowaliście oboje!

- Nic nie rozumiesz, Harry… - westchnęła Hermiona i ponownie starała się cokolwiek wyjaśnić przyjacielowi. – My nie…

- Nie musisz mi się tłumaczyć – powiedział łagodnie Harry. – Najwyraźniej miałaś powód, żeby wpakować się w romans z Malfoy’em, chociaż masz rację, nie potrafię tego zrozumieć. Ale przejdźmy do rzeczy. Wiem Draco, że spotkałeś dzisiaj Scarlett i rozmawiałeś z nią o tym, co ma się zdarzyć. Jednak Hermiona nie powiedziała ci jeszcze jednej rzeczy, którą udało mi się odkryć, a ta wiadomość, na pewno nie będzie wesoła.

- Przestań chrzanić tylko mów wreszcie – warknął Malfoy.

Harry westchnął i spojrzał znacząco na Hermionę. Pokiwała tylko głową na znak, że zrozumiała.

- Atak na ciebie nie był bezpodstawny. Rodzina Woodland jako czysto krwiści mają ogromne koneksje nie tylko w Szkocji, ale i w Londynie. Nigdy nie poznałeś jej rodziców, prawda? A jej siostrę spotkałeś dopiero po śmierci żony. Woodlandowie pochodzą z rodziny bardzo starej, posiadającej o wiele większą historię niż wiele rodzin znanych tobie. Blackowie nie dorównują im w niczym. Dowiedziałem się, że Carmen miała zostać wydana za pewnego czarodzieja, których rodzina jest bardzo bogata i szanowana. Niestety, ubiegłeś go. Ojciec twojej zmarłej żony wcale nie był zadowolony, a chyba musisz wiedzieć, jak to u was bywa, kiedy małżeństwa są kojarzone. Carmen nie spotkał taki los jak ciebie, nadal należała do rodziny i cały czas się z nimi kontaktowała. Kiedy powiadomiła ich o swojej chorobie, jej siostra przyleciała do Londynu, aby się z nią spotkać. Nie wiedziałeś o tym, prawda?

Draco zdumiony pokręcił głową i zafascynowany nadal słuchał wywodów Pottera.

- Nie wiem czy one rzeczywiście się spotkały, bo okazuje się, że Scarlett nikt nie widział od tego momentu, w którym opuściła dom rodzinny. Jedynym świadkiem była twoja żona, która umarła parę dni potem. Wyleciało mi to z głowy, a nawet nie zwróciłem uwagi, kogo przyjmuję do pracy. Tydzień po śmierci twojej żony Scarlett pojawiła się tutaj jako prawnik do spraw rodzinnych. Ale jak się dowiedziałem od jej ojca, nie dała żadnego znaku życia. Dopiero dzisiaj rano znalazłem podanie o pracę, bardzo podobne do tego, które złożyła twoja żona parę lat temu.

- Ale jej nie przyjęliście.

- Nie, miała za małe doświadczenie, a poza tym, stanowisko, o które się ubiegała było już zajęte przez kogoś innego – gestem wskazał na Hermionę.

- Co chcesz przez to powiedzieć – warknął Draco i zaczął podnosić się z krzesła.

- Chodzi o to, że tak naprawdę albo ukrywałeś przed nami wiele ważnych spraw, albo nie miałeś o nich pojęcia. To wszystko wydaje się być naprawdę tajemnicze, a ja mam zamiar dowiedzieć się, dlaczego twoja żona uciekła od tego człowieka, z którym miała wziąć ślub i dlaczego pragnęła zobaczyć siostrę, której nienawidziła. Gdyby przyszło ci do głowy zbadać pochodzenie Carmen, dowiedziałbyś się, że twoja żona raz była bardzo bliska śmierci, a główną podejrzaną była właśnie Scarlett.

- To dlaczego ona jeszcze tutaj pracuje? – zapytała Hermiona i zacisnęła dłonie na poręczy krzesła. Bardzo lubiła swoją koleżankę z pracy i w pewnym sensie zaprzyjaźniły się ze sobą. Nie chciała słuchać kolejnej fali podejrzeń. Okazuje się, że wcale nie znała przeszłości swojej koleżanki, a była ona ważna. Bo mogła stracić pracę.

- I nadal będzie tutaj pracowała. Wtedy nic nie zostało jej udowodnione, a cała wina spadała na młodszego brata Woodland, o którym nikt nie miał pojęcia.

- Jak to? – Zdezorientowany Draco zaczął chodzić po pokoju.

- Syn Marcusa Woodlanda to nieślubne dziecko, które zostało poczęte dziesięć lat wcześniej, jeszcze przed zawarciem małżeństwa Marcusa i Oliwii Webner. Sam ojciec nie miał pojęcia o dziecku, a dowiedział się o nim dopiero wtedy, kiedy jego córki skończyły odpowiedni wiek, aby wydać je za mąż.

- Nadal nie rozumiem.

- I ja także. Do czego zmierzasz, Harry?

- Tak się składa, że Matthew Webner był tym człowiekiem, którego miała poślubić Carmen. Jego matka zaszła z nim w ciążę, kiedy była już mężatką, a sama arystokratką. Nikt nie podejrzewał, że ojcem mógł być ktoś inny. Wszystko się wydało, kiedy Marcus i Matthew stanęli obok siebie na przyjęciu zaręczynowym. Byli identyczni, a to raczej jest niespotykane, kiedy ktoś nie jest ze sobą spokrewniony. Wybuchnął skandal, a kiedy Carmen dowiedziała się, że miałaby poślubić własnego brata, chciała odejść od niego. Jednak tak się złożyło, iż Matthew nie miał nic przeciwko temu, aby dzielić łoże z własną siostrą. I doszło do tragedii, w której życie straciła Oliwia Woodland broniąc swojej córki.

Draco usiadł na krześle i gestem nakazał Harry’emu milczenie. Był zszokowany tym wszystkim, co usłyszał. Nie podejrzewał, że Carmen mogła ukrywać to wszystko przed nim. Teraz nie dziwił się już, dlaczego nie poznał nikogo z jej rodziny, a także dlaczego tak szybko wzięli ślub i wyjechali do Londynu. Jego zmarła żona miała naprawdę barwną przeszłość, o której nie miał najmniejszego pojęcia.

Harry ze współczuciem wpatrywał się w twarz Dracona Malfoy’a, która co chwilę zmieniała wyraz. Najpierw był zaskoczony, potem przerażony, wściekły i zawiedziony. To, co zdążył się dowiedzieć wcale nie był śmieszne. Liczył na to, iż wszystko zakończy się ciągu paru tygodni, najwyżej dwóch miesięcy. Ale ta sprawa ma drugie dno, którego tak naprawdę nie chciał poznawać, bo wiele może się zmienić nie tylko w życiu Dracona, ale i całego społeczeństwa magicznego. Ale to jeszcze nie było wszystko.

- Matthew siedział w mugolskim więzieniu, całkowicie odizolowany od świata, rodziny. Nikt się z nim nie kontaktował, tak przynajmniej słyszałem, choć trudno mi było cokolwiek odnaleźć na temat starszego syna Woodlanda. Ale sam Matthew na pewno się nie spodziewał, że szybko wyjdzie na wolność, bo zaledwie po pięciu latach go wypuszczono, a raczej uniewinniono i skazano samego Marcusa za zabicie żony.

Harry zamilkł na chwile i zaczął szukać w szufladzie biurka czegoś, co musiał pokazać tej dwójce. I po chwili wyciągnął dwa całkiem nowe egzemplarze Proroka Codziennego i podał Hermionie oraz Draco.

- Spójrzcie na autora, który przeprowadzał ze mną wywiad. A następnie na jego zdjęcie zamieszczone na następnej stronie.

Minęła dłuższa chwila, którą ponownie przerwał Harry pokazując tej dwójce inną fotografię, która przedstawiała młodego Philipa Webnera w ogrodzie przy wielkiej rezydencji.

- Tę fotografię udało mi się zdobyć od pewnej kobiety mieszkającej teraz w rodzinnym domu Webnerów. Spójrzcie na podpis na odwrocie.

Zrobili, co im polecił i jakie było ich zaskoczenie, kiedy znaleźli datę i imię. 13 maja 1988 roku, Matthew Webner, Edynburg.

- Mamy go – szepnęła Hermiona i spojrzała na Harry’ego z podziwem. – Nie wiem jak udało ci się zdobyć te wszystkie informację w tak krótkim czasie, ale muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Będzie z tego naprawdę dobry materiał, a skoro mamy tego człowieka, dowiemy się reszty. A myślałam, że będę mogła zacząć inną sprawę bardzo szybko. A okazuje się, że teraz mamy do zrobienia o wiele więcej, zgadza się Malfoy?

Draco nadal siedział i wpatrywał się w odrętwieniu w fotografię, którą pokazał mu Potter. Przeraził się, że teraz wie znacznie więcej niż za życia Carmen. Całe jego małżeństwo było jednym wielkim kłamstwem, tajemnicą, której nawet nie podejrzewał. Myślał, że Carmen nie lubi spotykać się ze swoją rodziną. Ale gdyby jego rodzice wiedzieli jaką pozycję zajmowało nazwisko Woodland, na pewno nie wydziedziczyli go, tylko poparli wybór. Astoria nie liczyłaby się wcale.

- Draco…? – Hermiona dotknęła ramienia mężczyzny i zaraz zabrała swoją dłoń widząc jego wściekłe spojrzenie.

- PRZESTAŃCIE! – krzyknął i rzucił zdjęcie w kobietę. – NIE MOGĘ TEGO SŁUCHAĆ! CHCIELIŚCIE SENSACJI? CZEGOŚ CO PRZYNIESIE WAM JESZCZE WIĘKSZĄ SŁAWĘ? MACIE! RÓBCIE CO CHCECIE!

Harry nie zareagował, ale Hermiona zerwała się z miejsca i po prostu podeszła do Malfoy’a. Nie bała się, że ją odtrąci, że uderzy czy po prostu będzie stał i nic nie zrobi. Objęła go mocno i zmusiła, aby on również to zrobił. Szeptała mu do ucha, że rozumie, co teraz przeżywa, że jego życie było całkiem inne niż się spodziewał. Ale nie jest sam, ona będzie przy nim bez względu na to, co powiedzą Ron, Harry, Ginny i inni ludzie, którzy interesowali się jej życiem.

Dopiero po jakimś czasie Draco uspokoił się na tyle, aby usiąść na krześle i wysłuchać tego, co miał do powiedzenia Harry.

Plan polegał na tym, aby zwabić Webnera ponownie do Ministerstwa, ale w taki sposób, aby skonfrontować go ze Scarlett. Musieli zobaczyć, czy Woodland nie jest zamieszana w nagłe pojawienie się młodszego brata. Draco już nie miał się ujawniać jako człowiek ze śmietanki towarzyskiej, a zostać sobą, bo teraz nie było już ważne, żeby wywabić kogokolwiek z ukrycia. Chodziło, że zwabić w pułapkę. A przynętą miała być Ginny, która nie znała całej prawdy dla swojego dobra. Miała tylko przyprowadzić Webnera na rozmowę z głównym aurorem w sprawie zamieszczonego wywiadu w Proroku Codziennym. I wszyscy wiedzieli, że musi się udać.

***

Draco wyszedł z gabinetu Harry’ego Pottera i pospiesznie skierował się w stronę następnego korytarza. Oparł się o ścianę i czekał, aż jego kochanka również opuści biurko mężczyzny. Zapewne omawiali jeszcze parę kwestii prawnych, które mogą się przydać podczas tego krótkiego śledztwa. Zapewne Weasley tłumaczy się z tego, dlaczego zaprzyjaźniła się z wrogiem sprzed lat. Ale Potter nie wiedział wielu faktów z jego życia, bo nie miał czasu wyśledzić jego uczuć. Ale tych prawdziwych, które nadal kotłują się w jego sercu, jakby były nowe. Uczucia, o których musi powiedzieć Hermionie Granger.

Usłyszał jej kroki na korytarzu, więc czekał, aż wyjdzie zza zakrętu. Kiedy nareszcie to nastąpiło, złapał za jej ramię i przyciągnął do siebie.

- Spotkajmy się dzisiaj w moim mieszkaniu o dziewiętnastej. Przygotuję kolację – powiedział i nie zważając na protesty kobiety, musnął delikatnie jej wargi swoimi.

- Nie możemy… - zaczęła i próbowała się odsunąć.

- Potrzebuje ciebie, Granger.

________________________________________________________

 Kto by pomyślał, że w tak krótkim czasie napisze coś nowego? Postawiłam sobie poprzeczkę, której nie udało mi się przeskoczyć, ale jestem dumna, że napisałam coś, co jest przełomem w tym opowiadaniu. Większość spraw już wyjaśniłam, ale niektóre jeszcze trochę poukrywam.

 Dostałam wiadomość  na gadu od pewnego anonima, który/która, wziął skądś mój numer, a raczej rzadko go gdziekolwiek podaję. A że nie mogłam mu odpisać, to zrobię o tutaj: Hermiona i Draco to specyficzna para w tym opowiadaniu. Nie pokazuje ich prawdziwych uczuć dosłownie, bo wydaje mi się, że widać niektóre ich cechy gołym okiem. Staram się nie doprowadzać do konfrontacji, które skończyły by się ogromną falą namiętności, bo w nie każdym przypadku, seks jest odpowiedzią na uczucia, którym darzą się kochankowie. Jak zwykle skupiam się na ogólnym wrażeniu i słowach, czynach względem bohaterów. Mam nadzieję, że w jakimś stopniu wyjaśniłam, dlaczego akcja "miłość" ruszyła w taki sposób.