Wachlarz uczuć IX

- R o n?!

Odwrócili się w stronę męża Hermiony z zaskoczeniem. Nie spodziewali się, że wróci do salonu. Kobieta przecież prosiła go, aby został na górze, kiedy będzie miała gościa. A w szczególności, kiedy tym gościem miał być Draco Malfoy.

Ronald wpatrywał się w tę dwójkę z nieukrywaną wściekłością, a jednocześnie smutkiem, przerażeniem. Na pewno nie spodziewał się czegoś takiego. Wiedział, że do niczego nie doszło, jednak nie był głupi i zdawał sobie sprawę, do czego takie gesty prowadzą. Sam je stosował chcąc uwieść Hermionę w pierwsze noce ich małżeństwa.

Hermiona w tym czasie zdążyła uwolnić się z uścisku Dracona i wstała z kanapy podchodząc do swojego męża, który nawet na nią nie spojrzał. Weasley wbił swoje ostre spojrzenie w gościa starając się na niego nie rzucić. Ironią było to, iż nie miał tyle siły, aby dosięgnąć pięścią Malfoy’a.

Natomiast sam Draco zachował stoicki spokój. Nie ruszył się ani razu, tylko nadal wpatrywał się w Hermionę. Nie oderwał od niej wzroku, kiedy wstała i odsunęła się od niego podbiegając do męża. Nie interesowało go zdanie Ronalda Weasley’a. Zależało mu tylko na tym, aby ona czuła się bezpiecznie.

- Mógłbyś opuścić mój dom? – zapytał Ron i wskazał Malfoy’owi drzwi. Pokiwał głową na do widzenia i nie oglądając się już za siebie wyszedł trzaskając drzwiami. Ronald spojrzał rozczarowany na swoją żonę, ale nic nie powiedział. Nie rozumiał, dlaczego pozwoliła mu się dotknąć, nie mógł tego pojąć. Jednak działo się coś, co go zaskoczyło. Okazało się, że nawet najtrwalsza w uczuciach kobieta potrafi zranić mężczyznę, swojego męża. I Hermiona zrobiła to, nieświadomie. Chcąc uniknąć przykrości, zaczął kierować się w stroną sypialni. Chciał zniknąć z jej oczu i pobyć sam. Wiedział, że przez ostatnie dni zachowywał się nieznośnie, doprowadzał do szału wszystkich, którzy go jeszcze odwiedzali. A Hermiona mimo swojej ciężkie pracy, radziła sobie jeszcze ze wszystkimi obowiązkami domowymi, a on nie był w stanie jej pomóc. Ale jednocześnie stał się zbędny w życiu Hermiony. Czuł to. Tylko zawadzał w normalnym życiu.

- Ron…? Nie odchodź – szepnęła i postawiła parę niepewnych kroków w jego stronę. Nie zatrzymał się, ale nie przyspieszył. – Nic się między nami nie wydarzyło.

Kłamała. Usłyszał tę wysoką nutę w jej głosie, z której ona  nie zdawała sobie sprawy. I dobrze, pomyślał. Tym razem przystaną na jednym stopniu i podniósł wzrok na przestraszoną Hermionę. Pomyślał o obietnicy sprzed paru miesięcy, kiedy chciała mieć z nim dziecko i robiła wszystko, żeby ten cel osiągnąć. Co się w tym czasie zmieniło? Zmienił się aż tak bardzo, że nie mogła na niego patrzeć? Może nie okazywał uczuć jak dawniej, ale nadal ją kochał, mimo tego, że widocznie ona miała go dosyć. Chciała uciec z tego skromnego życia, problemu. Tym się czuł w tej chwili.

Ron zaczął schodzić po schodach. Sam miał dość uciekania, chciał wyjaśnić wszystko raz na zawsze. Już nie martwił się śmiercią, nie bał się umrzeć zostawiając Hermiony zranionej i przepełnionej żalem, że tak łatwo się poddał. I mimo bólu, który teraz czuł, chciał, żeby była szczęśliwa po jego śmierci. A skoro nawet za życia nie podołał temu zadaniu, to nadszedł właśnie czas, aby naprawić wszystkie swoje błędy. Może podjął pochopną decyzję, może jej nie przemyślał. Ale w głębi serca czuł, że postępuje dobrze. Nie potrzebował teraz ani współczucia, ani litości. Pragnął jedynie szczerej, odwzajemnionej miłości.

Usiadł z ociąganiem na fotelu, dokładnie w tym miejscu, w którym dopiero siedział Draco Malfoy. Ciekawe czy zauważy, pomyślał i popatrzył smutnymi oczyma na swoją żonę, gestem prosząc, aby zajęła miejsce. Zrobiła to bez wahania, z większą niż myślał, gorliwością.

- Wiem, że coś między wami jest – zaczął. -  Nie potrafisz kłamać.

Zarumieniła się i spuściła wzrok. Nie wiedziała, co ma mu odpowiedzieć. Wiedziała, że kiedyś sprawa wyjdzie na jaw, ale nie spodziewała się, że tak szybko i w taki sposób. Chyba miała nadzieję, że dopiero kiedy Ronalda zabraknie na świecie, wyjawi ten sekret. Nie udało się.

- Hermiono, on jest twoim klientem.

Zaległa cisza. Teraz ona powinna coś powiedzieć, przyznać się, że popełniła ten błąd. Jednak wiedziała, że to byłoby kolejne kłamstwo. Ona wcale tego nie żałowała.

- Wiem.

- Masz tylko tyle do powiedzenia? Spodziewałem się czegoś więcej – rzucił niby od niechcenia, ale był zawiedziony, że niczego mu nie wyjaśniła. – Dlaczego?

Było to najgorsze pytanie jakie mogło paść podczas tej rozmowy. Nie można wyjaśnić tego w taki sposób, w jaki by chciała. Czyli w taki, który nie uświadomiłby Ronaldowi jakim  teraz jest człowiekiem. Takim, na którego nie może już patrzeć czy liczyć.

- Chcesz wiedzieć dlaczego? – podniosła głos o jedną oktawę. – Wiesz dlaczego? Bo już nie rozumiem, co się z tobą dzieje, nie wiem kim się stałeś, ale nie jesteś już tym człowiekiem, co byłeś. Zmieniłeś się, zacząłeś narzekać na wszystko, nie zwracasz uwagi na moje uczucia, jakby się nie liczyły. A ja ciągle tobie nadskakuje, podaje i pytam, jak się czujesz. Po co to wszystko? Bo ja nie mam pojęcia! Kiedy po raz pierwszy poszłam do niego, nie wiedziałam, co robię. Było mi przykro, że jestem dla ciebie tylko pomocą domową i potrzebowałam kogoś, kto mnie posłucha. Wykorzystałam sprawę jako pretekst, a potem… A potem ciągle rozmawialiśmy. Do niczego nie doszło. Wróciłam do domu odprężona, jakbym nad wszystkim ponownie panowała. Rano wszystko wróciło i miałam wrażenie, że jeszcze bardziej mnie przytłoczyło.

- Nie jestem tak silna jak inne kobiety. Dla mnie liczy się jedynie umysł, wiedza. Nigdy nie byłam współczująca, nigdy nie czułam niczego podobnego. Kiedy dowiedziałam się o wirusie, myślałam, że to koniec świata. Ale nie dla ciebie, dla mnie. Ale byłam przy tobie cały czas i starałam się ułatwiać ci wszystko jak najbardziej potrafiłam. Minęło pięć lat. Nadal starałam się być dobrą żoną, ale prawda jest taka, że chciałam uciec.

- A czy kiedykolwiek tak naprawdę mnie kochałaś? – zapytał i mimowolnie zacisnął dłonie.

Nie odpowiedziała mu od razu. Z tego całego żalu i wyrzutów, które wreszcie z siebie wyrzuciła, zagubiła się w swoich prawdziwych uczuciach. Kiedy to mówiła, ponownie myślała o sobie. Tym razem nie bała się zranić jego.

- Czy kochałaś? – powtórzył. 

- Kochałam i nadal kocham – odpowiedziała po krótkiej chwili.  Zobaczyła ulgę w jego oczach. – Nigdy nie okłamywałam cię, co do moich uczuć, zawsze były szczere. A Draco… On po prostu był, kiedy to ja jego potrzebowałam. A ciebie nie ma.

- Wiem, że to również nie było łatwe dla ciebie – odezwał się. – Sam byłem egoistyczny w tym wszystkim, a kiedy zaproponowałaś, że dasz mi dziecko, nie spodziewałem się tego, dlatego powiedziałem ‘nie’. Ale tak naprawdę byłem szczęśliwy, że jakaś cząstka mnie na zawsze byłaby na tym świecie.

- Ale ona zawsze tu będzie! We mnie, w Harrym, w twojej rodzinie – zaprotestowała. – To ja zachowałam się głupio, nieodpowiedzialnie i złamałam wszystkie zasady, obietnice. Nie powinnam.

- Nie zrobiłabyś tego, gdybym ja dał ci to, czego potrzebujesz. A byłem pewnym, że potrafię zapewnić ci wszystko, co najlepsze. Okazuje się, że jednak nie.

Uśmiechnęli się do siebie smutno i niepewnie. Obwiniali siebie nawzajem, ale żadne nie przyznało winy tej drugiej osoby.

Hermiona wiedziała, że swoją zdradą zniszczyła coś, co powinno trwać do końca. Nie była taka jak Draco i nie potrafiła zostać przy ukochanej osobie do końca. Nie zatraciła się w tym uczuciu, aby potem jak on czuć się przytłoczonym, pokutować. Tak bardzo starała się być do niego podobna, kiedy opowiedział jej o wszystkim. Kiedy dowiedziała się reszty z drugiej ręki. Ale nie potrafiła. Zatraciła się w czymś toksycznym, zakazanym dla niej.

Ronald winił siebie za bezmyślność. Zdawał sobie sprawę, że gdyby nie ta jedna noc, nic między nimi by się nie zmieniło. Wszystko wyglądało by tak ja na samym początku. Mieli by nadal mnóstwo przyjaciół, a może i nawet większą rodzinę. Ale wszystkie marzenia skończyły się w jeden wieczór. Przez jakiegoś jugola, który nie wiedział, co robi. Żałował, że nie można cofnąć czasu  i powstrzymać tamtej osoby. A może jednak…

- Naprawmy to – zaproponował szeptem.

Pokiwała twierdząco głową i poczuła ciepłą dłoń swojego męża na policzku. A ciepły oddech świadczył tylko o tym, że zaraz ją pocałuje. Najpierw delikatnie.

Wachlarz uczuć. To nie tylko miłość, ale i nienawiść, niepewność i chwile, kiedy życie staje się jednym zbiorem kłamstw, problemów. Moment zawahania, moment ludzkich uczuć, tylko tych prawdziwych. Bo człowiek potrafi panować nad emocjami, ale nie zawsze udaje mu się podołać wyzwaniu.