Wachlarz uczuć III

  "If I ain't got you"*

Wreszcie pomyślał, że wszystkie słowa honoru to rzecz umowna, nie mająca żadnego znaczenia, szczególnie jeśli wziąć po uwagę, że być może jutro umrze albo stanie się z nim coś tak niezwykłego, że wszystkie honorowe i niehonorowe przestanie istnieć

~ Lew Tołstoj

    Bank Spermy mieścił się w samym centrum Londynu. Był to stosunkowo mały budynek pokryty szarą cegłą z kratami w oknach. Sama budowla już dawno przeszła swój okres świetności, teraz była w opłakanym stanie. Kilka stopni dzieliło pacjentów, interesantów od masywnych drzwi, które po otwarciu wcale nie pokazywały pięknego wnętrza. 

    Wnętrze budynku z wyglądu bardziej przypominało ciemny kościół niż szpital. Ogromne łuki i lampy gazowe powodowały smutek na twarzach ludzi wewnątrz. Zakratowane okna przepuszczały zbyt mało światła, a ciemność w pomieszczeniu potęgowała okropna pogoda na ulicy. 

    Hermiona rozglądała się z ciekawością. Jako uczennica zawsze była chłonna wiedzy. Ogromny hol przypominał jej Salę Wejściową w Hogwarcie, tylko z tą różnicą, że szkoła wyglądała o wiele przyjemniej wewnątrz niż Bank. 

Podeszła do ogromnej lady recepcyjnej i nacisnęła na staroświecki dzwonek stojący w pobliżu. Sądziła, że tym urządzeniem będzie mogła poinformować pracownice o swojej obecności. 

Tak się stało. Kobieta w średnim wieku podjechała na krześle do Hermiony i wstała, aby się przywitać. 

- Tego urządzenia już nikt nie używa - zwróciła uwagę Hermionie i uśmiechnęła się szczerze. Zmieszana brunetka szybko przeprosiła.

Wspólnie wybrały najlepszego lekarza, który mógłby przyjąć ją za parę minut i przedstawić jakiekolwiek sposoby zapłodnienia. Podczas rozmowy pracownica nie pokazała po sobie, że jest zdziwiona obecnością Hermiony. Jako kobieta doskonale zdawała sobie sprawę, że byłoby to mało uprzejme, a także pozbawiło możliwości wyboru przyszłej matki. Nie raz widziała jak jej starsze koleżanki podejrzliwie spoglądały na kobiety umawiające się na wizytę. Ale on doskonale wiedziała, że to nie ma większego znaczenia. Kobieta mogła być w połowie bezpłodna, a to nie stawało nigdy na drodze do pełni szczęścia. Emily zdawała sobie sprawę, że czasami mężczyźni zawodzili. Jednak w takim przypadku kobiety przychodziły ze swoimi partnerami na wizyty. Postanowiła, że nie będzie wypytywać przyszłej matki o szczegóły. Sama uśmiechnęła się z czułością na myśl o swoich dorosłych synach i ich pociechach. 

- Myślę pani Weasley, że wszystko pójdzie tak jak pani by sobie życzyła. 

    Hermiona uśmiechnęła się do niej niepewnie i podziękowała za miłe słowa. Sama chciałaby zdobyć się na odważniejsze pytania, które podtrzymałyby rozmowę, ale wiedziała, że to nie ma sensu. Za bardzo denerwowała się wizytą u doktora Gallowaya. Jeszcze raz podziękowała pomocnej recepcjonistce i udała się prosto do poczekali, w której miała czekać na przyjęcie. 

     Hermiona oprócz niepokoju odczuwała obrzydzenie do samej siebie. Kochała Ronalda, ale decyzja o wspólnym dziecku została podjęta pochopnie. Ona nie chciała zostać sama z niemowlęciem. Bała się tego obowiązku, a brak wsparcia ze strony ukochanej osobie powodowała jeszcze większe przygnębienie. Ron mógł czekać aż zajdzie w ciążę, a potem starać się przeżyć, aby ujrzeć dziecko. Jednak doskonale wiedziała, że choroba zabierze go bardzo szybko, a możliwe było, że pół roku to za mało. Obietnice składane jej przez męża były bez pokrycia ani gwarancji na szczęśliwe zakończenie. Hermiona z całego serca pragnęła, aby niesprawiedliwość na świecie ulotniła się jak najszybciej. Jednak doskonale wiedziała, że jest to wręcz niemożliwe. 
   Czekając kobieta wspomniała wieczór sprzed tygodnia. Dała się namówić Scarlett na wizytę w pobliskim barze. Nie do końca tak to wyglądało, zganiła się w duchu. Ona sama po usłyszeniu wyniku badań chciała zatopić swoją rozpacz w alkoholu. Obecność Scarlett wcale nie pomogła. Ale koleżanka z pracy doskonale wiedziała jak ma działać. Hermiona szybko się domyśliła, że Zabini wcale nie przyszedł tam przypadkowo. Na pierwszy rzut oka wiedziała, że pomiędzy tą dwójką coś jest. Ale nadal zastanawiała się co tam robił Malfoy. 
   Samego mężczyzny nie widziała od czterech, może pięciu lat. Nie tęskniła za jego widokiem, aczkolwiek była ciekawa jego dalszych losów. Już w szkole słyszała pogłoski, że rodzina go zostawiła, a on sam nawet nie zakończył swojej edukacji. I jak przekonała się zaledwie tydzień temu - musiałby być prawdziwe. Draco Malfoy wyglądał okropnie. Choć słowo okropnie i tak nie oddawało prawdy o jego wyglądzie. Draco Malfoy był apatyczny, wymizerowany, a wielkie smugi pod oczami świadczyły, że nie sypia zbyt dobrze. Ich rozmowa zainteresowała ją. Wcale nie zachowywał się jak apodyktyczny drań, którego zapamiętała za czasów Hogwartu. Nie, ten mężczyzna spokorniał, a jego mina mówiła sama za siebie. 
Rozmowa zrobiła na niej spore wrażenie. Wcale nie czuła się skrępowana, choć mogło to być wynikiem sporej ilości alkoholu w jej krwiobiegu. Wręcz przeciwnie. Malfoy mówił spokojnie, choć głosem wypranym z emocji. Ale rady, które jej przekazał świadczyły, że nie rzuca słów od tak, musiał mieć jakiś problem parę lat temu. 
Nawet nie wiedziała jak blisko była prawdy.
    Hermiona oparła się o ścianę przy gabinecie i z niecierpliwością czekała na wizytę. Bała się, owszem. Ale teraz już wcale nie dbała o to czy kiedykolwiek będzie szczęśliwa. Chciała, aby Ron mógł mieć świadomość, że ona urodzi mu dziecko. Tak jak tego chciał. 
- Weasley. 
   Kobieta uśmiechnęła się krzywo i przekroczyła próg gabinetu. Szybko zamknęła drzwi i odwróciła się przodem do Gallowaya. 
   Lekarz zmierzył ją wzrokiem i gestem poprosił, aby usiadła na plastikowym krześle. Kobieta popatrzyła na miejsce z pogardą, ale posłuchała polecenia. Przez parę minut panowało milczenie. Hermiona nie wiedziała, co ma powiedzieć, od czego zacząć. Miała nadzieję, że lekarz rozpocznie rozmowę pierwszy. Nie myliła się. 
- Co panią do mnie sprowadza, pani Weasley? - złapał za swój długopis i zawiesił dłoń nad małym notesikiem. Pełna podejrzeń Hermiona wbiła wzrok w notes. - Proszę się tym nie przejmować. Będę musiał wpisać wszystko w pani kartę i dodać ją do kartoteki. 
Ręką pokazał stary komputer na tyłach gabinetu i uśmiechnął się szczerze. Kobieta odetchnęła z ulgą i rozsiadła się wygodnie. 
    W paru słowach opowiedziała mu o swojej sytuacji, o obawach związanych z podjęciem takiej, a nie innej decyzji. Otworzyła się. Mówiąc czuła jak w jej oczach stają łzy. Lekarz bez mrugnięcia podał jej chusteczkę. Nie podziękowała. 
- Myślę pani Weasley, że decyzja jest zbyt pochopna. Wiele kobiet w takiej sytuacji stara się pokazać jak bardzo zależy jej na partnerze i decyduje się na taki krok. Nie mniej jednak, w pani przypadku może się okazać, że dziecko nie będzie zdrowe. Skoro pani mąż... Kod genetyczny zawarty w spermie partnera może zawierać też wirusa mogącego zaatakować organizm dziecka już podczas ciąży. Oczywiście łożysko nie przepuściłoby wirusa do pani organizmu. 
- Dlaczego pan mi to mówi? 
-Ponieważ znam osobę, która chciała postąpić tak samo. Zdziwiło mnie, kiedy to młode małżeństwo przyszło do mnie parę lat temu i prosiło o tego rodzaju zapłodnienie. Jednak w przypadku tamtej kobiety nie było o czym rozmawiać. Zanim dziecko przyszłoby na świat ona by zmarła. Doskonale wiem, że nie powinienem dzielić się taką informacją z panią, pani Weasley, aczkolwiek nie chciałbym, aby kolejna kobieta miała... 
- Dziękuję panu za informację, ale jestem zdecydowana na ten krok. Możemy porozmawiać o metodach i przebiegu zapłodnienia? 
   Doktor Galloway nie okazał sprzeciwu, więc rozpoczęła się dłuższa rozmowa na temat przyszłego potomka Ronalda. Hermiona za wszelką cenę chciała ukryć przed lekarzem fakt, iż chętnie by go posłuchała i jak najszybciej wyszła z tego gabinetu nigdy do niego nie wracając. 
- Sądzę, że pierwszą porcję zastrzyków mogłaby pani przyjąć już w przyszłym tygodniu. Lecz próbki spermy powinny zostać przebadane pod kątem genetycznym dla upewnienia się czy płód nie będzie zagrożony podczas pierwszych dni, a nawet tygodni. 
   Hermiona podziękowała za wszystko i obiecała, że wszystko zostanie dostarczone na czas. Wychodząc z gabinetu miała mieszane uczucia.
 _____________________________________________________

Post, postem beznadziejny, ale pani wena mnie opuściła, a jakoś trzeba zacząć. Już teraz wiem jak się wszystko zakończy, aczkolwiek jak to ubrać w słowa? 

Nareszcie mam wakacje, a piękne Stany mają równie piękną pogodę jak w Polsce. Ale ani mi, ani mojej kuzynce to nie przeszkodziło w całodniowym spacerze. Może postaram się dodać jakieś zdjęcia? 

Buziaki :)

 * "If I ain't got you" - piosenka A. Keys (w tłumaczeniu: Jeśli nie mogę ciebie mieć...)