Wachlarz uczuć XIII

Harry Potter patrzył z uwagą na swojego gościa. Koniuszkiem pióra drapał się po brodzie i zastanawiał się, co ta dziewczyna ma wspólnego z Webnerem. Śledztwo było prowadzone skrupulatnie, Hermiona była na bieżąco z informacjami. Jednak obecność jej koleżanki z pracy wszystko burzyła.

Owszem, przez pewien czas uważał ją za podejrzaną tego zamachu na Dracona Malfoy’a, jednak jej codzienne zachowanie w pracy nie wskazywało na to, aby była winna. Nie mógłby jej posądzić o to, że zadała się ze Śmierciożercami. Kobieta za bardzo szanowała prawo, dodatkowo wiedziała jak karano byłych popleczników Voldemorta. Harry nie litował się nad nikim, prosił zawsze Ministra Magii o wyrok sprawiedliwy i taki sam dla nich wszystkich. I oczywiście Scarlett Woodland całą wielką wojnę przeczekała na południu Francji wraz ze swoją rodziną, więc służenie jest po prostu niemożliwe.

Jednak Matthew Webner wiedząc, że szukają go wszyscy Aurorzy Ministerstwa zaryzykował i pojawił się w gabinecie jednej z pracownic kancelarii prawniczej. Dodatkowo, nie wydawał się być zdziwiony jej postawą, tym, że się go bała. Była siostrą Carmen Woodland i pewnie wiedziała, co ta świnia chciała zrobić drugiej bliźniaczce.

- Czy mogłabyś mi opowiedzieć o tym dniu, w którym zginęła twoja matka? – zapytał Harry odkładając pióro.

Kobieta odgarnęła włosy z czoła i przeciągle westchnęła. Nienawidziła wspominać tamtego dnia, był on dla niej nie tylko stratą ukochanej matki, ale kompletnego zagubienia. Musiała uciekać i ukryć się przed tym mężczyzną, który okazał się być jej bratem. Nie była obecna podczas procesu, nie chciała, aby ktokolwiek uważał ją za podejrzaną tego zdarzenia. Jednak zrobiła wszystko, aby Matthew Webner został skazany za to zabójstwo.

- Przez ostatnie lata starałam się zapomnieć o tym feralnym dniu, w którym moja matka oddała życie za naszą rodzinę. Do tej pory nie potrafię się pogodzić, że to z naszego powodu zasłoniła ojca swoim ciałem. I że w ogóle ojciec nigdy nie powiedział nam o istnieniu brata. Tak naprawdę już nie pamiętam o co poszło, dlaczego padły zaklęcia – skłamała. – Jednak wiem, co się działo po tym.

Harry upił łyk wody z pucharu stojącego przed nim.

Popatrzył uważnie na kobietę i doszedł do wniosku, że i tak niczego nie rozumie. Scarlett coś przed nim ukrywała, coś, co utrudniało całą pracę. Wiedział, że jeżeli nie odkryje co to takiego było nigdy nie będzie wstanie zamknąć tej sprawy. Obiecał sobie, że tym razem uratuje tyłek Draconowi Malfoy’owi jako człowiekowi, który od lat nie zrobił nic złego. A skoro Hermiona zdecydowała się z nim żyć, wziąć jego sprawę, to już coś znaczyło.

- Musisz z nami współpracować, Scarlett – powiedział powoli i wyciągnął w jej stronę rękę ze zdjęciem Webnera. – Czy wiesz może z jakiego powodu było zrobione to zdjęcie.

Kobieta wzięła fotografię przedstawiającą jej brata jeszcze za czasów szkolnych. Czy to nie dziwne, że skoro chodzili do jednej szkoły nie poznała go wcześniej. Cała trójka miała rysy jej ojca, arystokratyczne rysy dziedziczone z pokolenia na pokolenie.

- Wiem, że w tle widać naszą szkołę, pewnie sam na to wpadłeś – powiedziałeś. – Nie znałam wtedy brata, nie wiedziałam o jego istnieniu.

Harry nie wiedział już o co może zapytać. Miał pewne podejrzenia, jednak wyjawiając je tej dziewczynie mógłby zniszczyć wszystko nad czym pracował od dwóch miesięcy. Kazał jej przypomnieć sobie wczorajszy dzień, kiedy Aurorzy wtargnęli do jej gabinetu dosłownie dwie minuty po wejściu Webnera. Zobaczył wtedy tylko jej przerażone spojrzenie, kiedy Matthew celował w nią różdżką i kazał odłożyć swoją. Jego ludzie szybko go rozbroili i przycisnęli do ziemi, a następnie umieścili w pilnie strzeżonej celi zanim mężczyzna trafi na parę tygodni do Azkabanu.

Scarlett zamknęła oczy.

Odwróciła się, kiedy usłyszała trzask zamykanych przez kogoś drzwi. Gdy ujrzała swojego brata wypuściła z rąk plik papierów, które miały być pomocne przy kolejnej sprawie odnośnie niewłaściwego użycia czarów na mugolu .

Nie spodziewała się, że Matthew Webner wtargnie do jej gabinetu. Wiedziała od Hermiony Weasley, że ten człowiek przebywa aktualnie w Londynie, sam Draco chciał, aby pomogła złapać zabójcę swojej matki. Nikt nie wiedziała tylko, że to będzie takie trudne.

Po tylu latach ciągłego uciekania przed nim i przed jego wysłannikami miała nadzieję, że dojdzie do starcia. Ale miała być Scarlett, nie Carmen. To ona wszystko zaplanowała, dopracowała każdy najmniejszy szczegół i na końcu oddała swoje życie za siostrę. Dlaczego wszyscy umierali przez tego podłego drania?

- Matthew – wyszeptała. – Jak?

- Jak się masz, Carmen?

Kobieta zacisnęła zęby i wyciągnęła z tylnej kieszeni różdżkę. Lecz zanim zdążyła ją podnieść zauważyła, że mężczyzna trzyma swoją celując prosto w jej pierś.

- Jeszcze jeden krok, Carmen, a wypowiem zaklęcie – odezwał się zachrypniętym głosem.

- Mam na imię Scarlett, nie zapominaj.

Zaśmiał się szyderczo rozbroił blondynkę.

- Ta dziwka myślała, że mnie oszuka. Jestem za sprytny na te sztuczki, znasz mnie przecież. W końcu zabiłem twoją matkę.

- Czego ode mnie chcesz?

- Zemścić się za to, że mi uciekłaś, kochanie. Mieliśmy stworzyć rodzinę.

- Nigdy nie chciała za ciebie wyjść, nie za brata.

Zobaczyła wtedy jak różdżka jej brata wylatuje mu z dłoni, a w następnej chwili dwóch Aurorów zasłania ją własnym ciałem.

- Scarlett?

Kobieta zacisnęła usta. Wiedziała, że powinna wyjawić prawdę o sobie i swojej rodzinie. Nie potrafiła tego zrobić. Cały czas wspominała Dracona jako człowieka wyjątkowego, który wyciągnął jej z tego piekła, w którym się znalazła. Kochała go, nawet teraz, kiedy on pokochał już inną kobietę i dawno o niej zapomniał. Nie spodziewała się, że kiedykolwiek będzie musiała jego opuścić okłamując i patrzeć jak opłakuje jej śmierć. Po każdej rozmowie z Zabinim mówiącym jej o stanie zdrowia Malfoy’a płakała. Blaise za każdym razem z nią zostawał, pocieszał. On jedyny znał prawdę.

- Nazywam się Carmen Malfoy.

*

Hermiona wiedziała, że źle robi zostawiając mężczyznę samego. Nie myślała egoistycznie, kiedy wyszła z jego mieszkania. Ona również chciała tam zostać, porozmawiać, przytulić go i wybaczyć, że robił to wszystko za jej plecami. Wierzyła mu, kiedy powtarzał, że zależy mu. On w końcu nie rzucał takich słów na wiatr. Przeszedł wiele w życiu: stracił swoją żonę w młodym wieku, nie potrafiąc pozbierać się po jej stracie usiłował popełnić samobójstwo. A teraz pojawiła się ona, ta, która może mu pomóc.

Musiała przyznać sama przed sobą, że jej również zależało. Kiedy z nim była zapominała o Ronaldzie. Czuła się jak kobieta.

Z drugiej strony miała potem wyrzuty sumienia, że uciekała do innego mężczyzny okłamując swojego męża kiedy ten zmagał się z ciężką chorobą i perspektywą nadchodzącej śmierci. Ale pamiętała jak pragnęła mieć z nim dziecko, jak chodziła do lekarza umawiając się na kolejne zastrzyki, poznawała sposoby usunięcia odpowiednich genów i wstawienia nowych. Miała nadzieję, że nawet po śmierci Rona będzie miała po nim pamiątkę. Ale nie spodziewała się, że wybierze innego.

Harry miał rację mówiąc, że jej nie rozumie. Ona sama czuła się w tym wszystkim zagubiona, nie rozumiała jak mogła wybrać tego mężczyznę. Najgorszego z możliwych. Załapała się w jego sidła, udało mu się ją upolować jak zwierzynę. Miło jej było, kiedy widziała jak z każdym spotkaniem się zmieniał. Przestał być pochmurny i opryskliwy, zajmował się czymś pożytecznym, dbał o nią. Wielokrotnie słyszała o niego rady, miłe słowa, komplementy. Nie otrzymywała ich od swojego ciągle narzekającego męża. Wcale nie była szczęśliwa, kiedy jej wybaczył zdradę. Najwidoczniej wcale tego nie zrobił.

Hermiona wiedziała, że nie powinna się denerwować tymi papierami, które otrzymała wczorajszego wieczoru od Dracona. Powinna być szczęśliwa, że uwaloniła się od obowiązku zajmowania się Ronaldem. Ale chciała z nim porozmawiać, zapytać się dlaczego wybrał samotność. Musiała również porozmawiać z Ginny.

Prawda była taka, że od dwóch miesięcy Hermiona unikała swojej przyjaciółki jak ognia ukrywając przed nią najważniejsze chwile w swoim życiu. Jednak kobieta była pewna, że Harry mówi swojej żonie o wszystkim, a ta sama nie chce się z nią spotkać. A drugiej strony to Hermiona nie odpisywała na listy, a kiedy już dochodziło do spotkania szukała wymówek. A potem szła do Dracona.

Szatynka schowała głowę w dłoniach nie patrząc na to, że trzyma w ręku kieliszek z czerwonym winem. Nie wiedziała, co powinna zrobić. Chętnie spakowałaby swoje walizki i wyjechała. Jednak miała parę spraw sądowych, które powinna załatwić w najbliższym czasie.

Westchnęła tylko i podniosła się ze swojej białej sofy. Odkąd Ron się wyprowadził nie zostawiając żadnej swojej rzeczy, w domu panowała cisza. Nikt nie narzekał, telewizor stał wyłączony, radio milczało. Ta cisza dawniej była błogosławieństwem, teraz jej ciążyła.

Hermiona odstawiła kieliszek na blat stołu i sięgnęła do swojej teczki wyciągając plik papierów. Znajdowała ukojenie w pracy czytając o problemach innych ludzi, co na pewno nie świadczyło o niej dobrze. Jednak sprawy ataków na mugoli, kradzieży, oszustw, fałszerstw wydawały się być ciekawszą perspektywą na spędzenie tego wieczoru niż upijanie się do nieprzytomności.

Powinnam raczej wybrać się do Ministerstwa z żądaniem, aby ktoś inny przejął te sprawy, pomyślała ponownie wzdychając.

Przez półgodziny uzupełniała wolne luki w aktach sprawdzając niektóre zarzuty w wielkim słowniku prawniczym. Ostatnio często w sądzie dochodziło do pomyłek, dlatego chcąc zaoszczędzić czas na kolejnych rozprawach powinna skupić się na poprawności swoich dokumentów.

Jej praca została przerwana przez dzwonek do drzwi. Położyła papiery na sąsiednim fotelu i wstała. Lekko się zachwiała, a następnie poczuła ból w prawej nodze. Spojrzała w dół, jednak nie zobaczyła niczego, co mogłoby ją zmartwić.

Za długo siedziałam.

Za drzwiami stał Blaise Zabini trzymający butelkę mocnego alkoholu. Nie wyglądał dobrze. Hermiona zauważyła, że zaniedbał siebie, a od paru dni nie pojawiał się już w Ministerstwie. Nawet Draco nie miał od niego żadnych wiadomości.

Nigdy nie utrzymywała z Zabinim żadnych zażyłych stosunków. Mijali się na korytarzach Ministerstwa, mówili sobie dzień dobry i szli dalej. Dopiero od  dwóch miesięcy zamieniali ze sobą parę słów, do tego Blaise był najlepszym przyjacielem Dracona, więc orientowała się, co u mężczyzny słychać.

- Blaise?! Co tutaj robisz? – zapytała.

- Zastanawiałem się czy mogłabyś mnie przenocować – pokazał butelkę dobrego trunku i uśmiechnął się smutno. Nie mam się gdzie podziać.

Hermiona odwzajemniła uśmiech i zrobiła miejsce w przejściu. Mężczyzna przekroczył próg zdejmując po drodze wybrudzone palto. Kobieta pomogła mu zabierając mały plecak i butelkę z alkoholem. Przy okazji przyjrzała się mu.

Wyglądał jakby przez parę dni tułał się po całym Lonynie, noce mocno zakrapiał alkoholem i sypiał w podrzędnych motelach. Zniknął na parę dni nie dając o sobie znaku życia, a teraz zjawiał się wyglądając jak bezdomny z butelką dobrego trunku szukając wolnej kanapy. Kobieta wiedziała, że wskaże mu wolną sypialnię, wypije z nim cały alkohol znajdujący się w butelce i wysłucha tego, co ma do powiedzenia. Nie ukrywała nawet sama przed sobą, że jest ciekawa, co ma do powiedzenia spadkobierca rodu Zabinich. A przynajmniej spadkobierca swojej bogatej matki.

Kiedy weszli do salony Hermiona uśmiechnęła się ciepło do swojego gościa i zaczęła zbierać papiery. Odłożyła je wraz ze słownikiem na najniższa półkę na książki. Zabrała również do kuchni kieliszek wina przynosząc dwie szklanki do whiskey. Ufała, że tym razem Blaise nie będzie trzymał się etykiety i naleje trochę więcej alkoholu do szklanki.

- Co się z tobą działo przez ten czas? Nie widziałam cię w pracy.

W odpowiedzi Zabini westchnął przeciągle otwierając butelkę. Nalał do połowy szklanki trunku i popatrzył na nią uważnie.

- Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe – zapytał.

- Nie.

Siedzieli w milczeniu popijając whiskey i zastanawiając się, co powiedzieć.

Hermiona była zdumiona, że Zabini zjawił się w jej domu. Tak naprawdę nigdy się tutaj nie pojawiał. Musiało zdarzyć się coś naprawdę złego.

Zmęczony wyraz twarzy gościa zbijał ją z tropu. Zabini miał wiele pieniędzy i wcale nie musiał nocować w barach, przepijać nocy. Do tego nie musiał szukać schronienia w domu kobiety, którą pogardzał przez wiele lat. Albo nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Powinna zapytać się jego, co się stało. Jednak nie było to jej sprawą.

Przez ostatnie lata zmieniła się. Będąc jeszcze uczennicą w Hogwarcie robiła wszystko, aby tylko ją zauważono. Wcibiała nos w nie swoje sprawy, wypytywała o prywatne życie obcych dla siebie ludzi, nawet nauczycieli. Teraz, kiedy jest już starszą, dorosłą kobietą, raczej uciekała od tłumu, pytała tylko o to, co konieczne było w jej pracy. Jednak jej dawna pewność siebie została i wielokrotnie przydawała jej się podczas procesów w sali sądowej albo lochach Ministerstwa, kiedy oskarżała człowieka o przynależność do grupy Śmierciożerców.

W świecie czarodziei nie istniał ktoś taki jak prokurator i obrońca. Prawnik był i jednym i drugim. Miała prawo obronić zwolennika Czarnego Pana albo oskarżyć go i robić wszystko, aby Minister Magii skazał go na Azkaban lub pocałunek Dementora. Cieszyła się, że w magicznym świecie nie istniało coś takiego jak kara śmierci. Ci ludzie podjęli po prostu złą decyzję. Nie mieli prawa odbierać im życia, kiedy ich różdżka nie wyjawiła, iż zabili lub torturowali innego człowieka. Nie zrobili nic złego, nic niegodnego z prawem. Niestety zgodnie z postanowieniem Ministra musieli znaleźć się w więzieniu.

- Rozmawiałem ze Scarlett – odezwał się Zabini.

Hermiona podniosła na niego wzrok. Nie zdziwiła się, że utrzymywał z nią kontakt. Sama kobieta wielokrotnie powtarzała, że zaczęło jej zależeć na arystokracie i często oczekiwała jej rady.

- Ona nie jest osobą, za którą się podaje.

Teraz szatynka nie rozumiała, co Blaise chciał jej przekazać. Harry podejrzewał, że Scarlett może być zamieszana w morderstwo swojej matki, zniknięcie siostry, ale tak naprawdę nigdy w to nie wierzyła. Znała tę młodą dziewczynę, która parę lat temu zaczęła pracować w tym samym gabinecie co ona. Były zmuszone do zawarcia znajomości, a kiedy okazało się, że mają podobne zdanie na wiele tematów zaczęły się zaprzyjaźniać.

- Nie rozumiem.

Zabini pokręcił tylko głową i zaczął się śmiać. Hermiona zrozumiała, że nie był trzeźwy. Zabrała mu szklankę i odstawiła po swojej stronie, aby nie mógł po nią sięgnąć. Nie bronił się przed tym gestem.

- Powiedziała mi wszystko. Kim jest, skąd pochodzi, z kim była dawniej związana. Na początku naszego związku myślałem, że jest po prostu tajemnicza i nie lubi rozmawiać o swojej przeszłości. Teraz wiem, że ukrywała ją przede mną ze względu na Dracona.

Kobieta doszła do wniosku, że nie powinna przerywać Zabiniemu tej opowieści, chociaż nie interesowała jej ona w najmniejszym stopniu.

- Na samym początku myślałem, że jest po prostu siostrą żony Dracona i zacząłem z nią spotykać z czystej ciekawości. Trwało to parę miesięcy. Jednak ostatnio napisała do mnie i poprosiła o spotkanie. Nie wiedziałem czego mogłem się spodziewać. Podejrzewałem tylko, że chce zakończyć naszą znajomość. Jednak powiedziała mi wszystko, co chciałem wiedzieć. Zaczęła opowiadać o swoim dzieciństwie, o rodzicach, którzy różnili się od moich czy Dracona. No, prawie. Obie miały znalezionych mężczyzn za których miały wyjść po osiągnięciu pełnoletniości. Jak pewnie wiesz Carmen trafił się jej brat, o którego istnieniu nikt nie wiedział. Wszyscy podejrzewali, że Matthew Webner jest synem innego arystokraty. W dzień zaręczyn podczas przyjęcia wszystko się wydało. Wtedy też zginęła matka Scarlett i Carmen.

- Przejdź do sedana Blaise – upomniała go Hermiona. Te szczegóły powinien poznać Draco, nie ona. A skoro Zabini twierdził, że to ma coś wspólnego z Malfoy’em wołała dowiedzieć się o co konkretnie chodziło.

- Nie powinienem ci tego mówić, zabroniła mi.

- Blaise…

- One się zamieniły miejscami. To Scarlett była ciężko chora, nie Carmen. Oszukała nas wszystkich.

Hermiona znieruchomiała.

- Chcesz powiedzieć – zaczęła ostrożnie – że żona Draco nadal żyje?

Zabini pokiwał smutno głową.

On sam był w szoku, kiedy dowiedział się prawdy. Spotykał się z żoną swojego najlepszego przyjaciela, gdy ten jeszcze opłakiwał jej śmierć. Jednak nie był w stanie domyślić się prawdy. Myślał wtedy, że każde pytanie na temat Dracona ze strony jego kochanki dowodziło jej troski o swojego szwagra.

Dopiero kiedy poznał prawdę doszedł do wniosku, że wszystko miało sens. Ona nigdy nie opłakiwała śmierci siostry. Wiedziała o wszystkim. Żałował tylko, że nie dowiedział się w jakim celu zamieniły się miejscami. Carmen była przecież szczęśliwa z Draconem, dawał jej wszystko czego tylko potrzebowała. Nie zadawał pytań, nie interesował się jej rodziną. Kochał. A ona? Najwidoczniej dla niej całe życie było kłamstwem.

- Trzeba powiedzieć Draconowi – zaczęła Hermiona ale umilkła gdy zobaczyła minę swojego gościa.

- Jeżeli dowie się od ciebie, bądź pewna, że cię znienawidzi. Ona sama musi mu powiedzieć. To przez nią zmarnował parę lat życia. Może wyjaśni mu dlaczego to zrobiła.

- Draco ma obowiązek wiedzieć.

Zabini zaśmiał się gardłowo zmieniając pozycję tak, że siedział teraz przy Hermionie i trzymał ją za ręce.

- Draconowi zależy na tobie, nawet jeżeli nie pokazuje tego po sobie. Bądź przy nim gdy Carmen mu o wszystkim powie. Na mnie nie będzie chciał patrzeć.

Kiwnęła głową ze zrozumieniem. Teraz przynajmniej zrozumiała, dlaczego do niej przyszedł w takim stanie. Spotykał z się z żoną swojego najlepszego przyjaciela, od paru dni wiedział, że ona żyje. Nie zrobił nic w tym kierunku, żeby wyznać prawdę Draconowi. Cierpiał.

- Na pewno przy nim będę.

- Dziękuję, Granger.

____________________________________________________

Rozdział jeszcze niesprawdzony.

Chciałam go wrzucić tydzień wcześniej skoro w czasie majówki napisałam mały zapas, ale nie mam już siły sprawdzać wszystkich błędów. Zrobię to na pewno w najbliższym tygodniu, kiedy maturzyści będą pisać, a ja będę w tym samym czasie w domu.

Nie zamieszałam za bardzo z akcją? Prawda musiała wyjść na jaw. Nie wyszła tak jak to planowałam, ale jeszcze parę rozdziałów przede mną. Trzeba tę sprawę doprowadzić do końca i tym samym napisać Epilog nigdy już tutaj nie wracając.